چه غم

ز نسیم صبحگاهی چو گلی شکفته باشد

                                          چه غمش که چشم بلبل همه شب نخفته باشد

غم خود نهفته خواهم ز جهان و آتش دل

                                          نفسی نمی گذارد که غمم نهفته باشد

همه عمر غنچه ماندیم و تبسمی نکردی

                                          که دلت نخواست یکدم دل ما شکفته باشد

گله ای نکرده ام من به زبان مگر که آن گل

                                          ز نگاه بی زبانان سخنی شنفته باشد

چه سپاس خوانم ای مه که ز خاکدان هستی

                                          به دلم نمانده گردی که غمت نرفته باشد

ز حدیث عشق و مستی چه سخن کنم که سعدی

                                          به زبان آسمانی به از آن نگفته باشد

به صف گوهر فروشان چه کنی خزف تراشی

                                          گهری بجوی پژمان که کسش نسفته باشد

.

.

( خاشاک-75 )

ندارد

رحمت به دل من دل یارم که ندارد

                                    گوشش خبر از ناله ی زارم که ندارد

گر دهر شور غرق گل و سبزه چه حاصل

                                    آن خرمن گل ره به کنارم که ندارد¹

سر تا به قدم آه شدم ناله شدم لیک

                                    اینها اثری در دل یارم که ندارد

آن گل سخنی از دل تنگم که نپرسد

                                    آن مه خبری از شب تارم که ندارد

شوریده سر اندر پی صیاد چه تازم

                                    صید افکن من قصد شکارم که ندارد

1-هدایت طبرستانی لله باشی فرماید:

چون بردی ار برم ای دهر،یار و یاران را .... ازین چه سود کآورده ای بهاران را
بهار گرچه شگرفست و باغ گرچه بدیع ... بدل نشانید این هر دو روی یاران را

.

.

( خاشاک-264 )

چه خواهد شد

گرت روزی به کام خویشتن بینم چه خواهد شد

                                                و گر از گلشن وصلت گلی چینم چه خواهد شد

سرم بالین بیماری گرفت آخر ز غمخواری

                                                اگر یک شب گذاری سر به بالینم چه خواهد شد

ز پشت پایت ار چون گرد برخیزم چه پیش آید

                                                به پای سروت ار چون سایه بنشینم چه خواهد شد

  تو چون عمری گزیدی جا درون جان به شیرینی

                                                شبی گر جا در آغوش تو بگزینم چه خواهد شد

گلی از گلشن وصل تو ای گلزار زیبایی

                                                اگر بویم چه خواهد رفت اگر بینم چه خواهد شد

چو دل بردی و دین بردی ز دلداران و دینداران

                                                حسابت با من بیدل که بی دینم چه خواهد شد

جهانی شادمان شد از تو ای سرمایه شادی

                                                اگر شادی دهی بر من که غمگینم چه خواهد شد

تو صاحبدلی،من بینوا،لیک از در رحمت

                                                اگر لطفی کنی بر من که مسکینم چه خواهد شد

مرا رخساره از پیری پر از چین است لیک ای مه

                                                اگر دستی کشی بر روی پر چینم چه خواهد شد

.

.

( خاشاک-45 )                           

من بودم و او بود

دیشب همه شب در برم آن سلسله مو بود                       من بودم و او بود

 

می بود و سه تا بود و صبا بود و سبو بود                          من بودم و او بود

دامان چمن پر گل و در دامن گلزار                                   من بودم و دلدار

مه دلکش و گل نغز و هوا غالیه بو بود                              من بودم و او بود

آنگه که چمن بود پر از نغمه بلبل                                    من بودم و آن گل

آن گل که سراپا همه رنگ و همه بو بود                           من بودم و او بود

چشمان من از اشک سعادت شده لبریز                          وان گلبن نو خیز

چون شاخ گل افتاده به پیرامن جو بود                              من بودم و او بود

می خورد به صد ناز و بصد ناز میم داد                              بوسی ز پیم داد

آنجا که نه غیر و نه رقیب و نه عدو بود                              من بودم و او بود

او از می و من از می عشقش شده از دست                     او سرخوش و من مست

لب بسته و در سینه بسی راز مگو بود                              من بودم و او بود

گه زیر گل سرخ و گهی زیر گل زرد                                  آن ماه زمین گرد

میرفت و دلم در پی او از همه سو بود                              من بودم و او بود

با او به چمن خوشدل و سر مست چمیدم                        دیدم من و دیدم

نیکوئی خو در خور زیبایی رو بود                                      من بودم و او بود

همصحبت من او شد و همصحبت او من                           در دامن گلشن

معشوقه نکو عشق نکو حال نکو بود                                من بودم و او بود

از نام و نشانش چه سرایم سخن ای دوست                     بگذر ز من ای دوست

روح من و عشق من و آمال من او بود                               من بودم و او بود

 

.

.

( خاشاک-78/9 )