ز نسیم صبحگاهی چو گلی شکفته باشد

                                          چه غمش که چشم بلبل همه شب نخفته باشد


غم خود نهفته خواهم ز جهان و آتش دل

                                          نفسی نمی گذارد که غمم نهفته باشد


همه عمر غنچه ماندیم و تبسمی نکردی

                                          که دلت نخواست یکدم دل ما شکفته باشد


گله ای نکرده ام من به زبان مگر که آن گل

                                          ز نگاه بی زبانان سخنی شنفته باشد


چه سپاس خوانم ای مه که ز خاکدان هستی

                                          به دلم نمانده گردی که غمت نرفته باشد


ز حدیث عشق و مستی چه سخن کنم که سعدی

                                          به زبان آسمانی به از آن نگفته باشد


به صف گوهر فروشان چه کنی خزف تراشی

                                          گهری بجوی پژمان که کسش نسفته باشد


.

.

( خاشاک-75 )