گردون گذر عقابی،از گردش زمانه

                                   روزی به دام صیاد افتاد و ماند بسته


از بهر رستگاری زد بال و پر برافشاند

                                   باشد که دام صیاد گردد ز هم گسسته


سعی عقاب نگسست تاری ز دام و او را

                                   شد بال و پر شکسته شد روح و جسم خسته


                                   *          *          *


من هم‌چو آن عقابم در دام زندگانی

                                   مسکین و دست‌بسته در کنج قفس نشسته


اقبال نامساعد ایام ناموافق

                                   دل از امید کنده دست از نشاط شسته


از ناکسان به رنجم چون شرم و مانده عمری

                                   در صحبت لئیمان چون طالع خجسته

                                  

زحمت کشم که جویم جانی ز بند فارق

                                   کوشش کنم که یابم جسمی ز دام رسته


شد دام من گران‌تر زان سعی و جهد و اکنون

                                   در کف نمانده ما را غیر از پری شکسته


.

.

( دیوان-456/57 )

(خاشاک-121 )