درد من آوخ نه آن بود که علاجش

                               قدرت و اندیشه‌ی بشر بتواند

غیر خدا کس گره‌گشای غم ما

                               نیست ولی گر بخواهد ار بتواند


                               *          *          *


گر بتواند،مگو که کفر صریح است

                               قدرت حق جای شک و شبهه ندارد

رنجه مکن خویش را به شکوه چو روزی

                               ابر بهاری به کشته‌ی تو نبارد


                               *          *          *


کفر مگوی ای پسر که قادر مطلق

                               هست توانا بدانچه شاید و خواهد

نی بیفزاید به جاه و مرتبت او

                               شکر تو و کفر صد چون من،نه بکاهد


                               *          *          *


نعمت پنجاه و شصت ساله او را

                               شکر نگفتی و بی‌سپاس نشستی

شکوه نگویم مکن ببین که چه کردی

                               در همه دوران عمر خویش و که هستی


                               *          *          *


قصه‌ی طفل مریض و داروی تلخ است

                               رنج تو ای بی‌خبر ز کار خدایی

چون تو ندانی مشیت ازلی را

                               به که ببندی دهان و ژاژ نخایی1




1-ژاژ: گیاهی است بی‌مزه و ژاژخایی به معنی یاوه‌درایی و گفتار بیهوده است.


.

.

( دیوان-409/10 )