دیرگاهی است کان پری‌منظر

                          بین بیم و امید هشته مرا


در گلستان آرزومندی

                          رفته آن سرو ناز و کشته مرا


عشق خود را ز من نهفته،ولی

                          دوست می‌دارد آن فرشته مرا


.

.

( دیوان-468 )