در فرودست زردکوه آن روز1

                        بیشه‌یی بود و آبشاری


آن‌طرفتر به زیر زانوی کوه

                        بود غاری و ژرف‌غاری بود


                        *          *          *


وندر آن غار ژرف،سالی چند

                        جایگه داشت پیلتن شیری


شد تهی‌گاه او به دست قضا

                        ناگه آماج سهمگین تیری


                        *          *          *


او به سرپنجگی در آن بیشه

                        والی کوه و شاه وادی بود


دست آهن فشار او همه عمر

                        فارغ از ضعف و نامرادی بود


                        *          *          *


جفت او پیش ازو به تیر اجل

                        شد ز دنیا و او به دنیا ماند


تا به تنهایی از جهان برود

                        در جهان بزرگ تنها ماند


                        *          *          *


چشم آتش‌فشان او آن شب

                        گوش می‌کرد بر ترانه‌ی مرگ


روزگار گذشته در نظرش

                        بود رقصان در آستانه‌ی مرگ


                        *          *          *


با زمان‌های ناپدید شده

                        قصه می‌گفت،بی‌زبانی او


در غبار گذشته می‌لغزید

                        نقش کمرنگ زندگانی او


                        *          *          *


ناله‌ی شوم باد بهمن‌ماه

                        لرزه بر پیکر شب افکندی


بر تن زخم‌ناک شیر از خشم

                        شعله‌ها آتش تب افکندی


                        *          *          *


ساعتی روی دست خسته نهاد

                        سر سنگین پر غرورش را


لحظه‌یی با زبان بوسید

                        زخم سوزان و خون شورش را


                        *          *          *


گفت برخیز و ایستاده بمیر

                        که جز این درخور دلیران نیست


مرگ در بستر ار سزا باشد

                        روبهان راست‌،بهر شیران نیست


                        *          *          *


جنبشی کرد و با تلاش غرور

                        تکیه بر دست و پای لرزان داد


مرگ را آستین گرفت و کشید

                        جان بدو داد و سخت ارزان داد


                        *          *          *


ماند گردن‌فراز و دندان را

                        روی دندان خون‌گرفته فشرد


غرشی کرد و در سیاهی شب

                        آخرین شیر بختیاری مرد


                        *          *          *


ای گرفتار زندگانی و مرگ

                        پند از آن شیر تیرخورده بگیر


گر میسر شود چون شیر بزی

                        ور میسر نشد چو شیر بمیر2




1-فرودست: پایین، زردکوه سرحد بختیاری از چهارمحال است

2-حیرت‌آور است که بارها قطعه‌ی «مرگ گرگ» اثر آلفرد دووینیی شاعر نامدار فرانسوی را خوانده و مسحور شده بودم ولی آن را در موقع ساختن این قطعه مطلقا به یاد نداشتم.


.

.

( دیوان-408/09 )