روز هجدهم

                                  بود در سایه‌ی درختی دیرسال

نیم‌روز آن‌جا چو مرغی آتشین

                                  بر فراز صخره‌ها،گسترده بال

                                  *          *          *

سایبانی در حصار آفتاب

                                  بر سر سنگین کوه افتاده بود

ظهر و گرما و سکوت و بی‌کسی

                                  بود در آن کوه و کودک نیز بود

                                  *          *          *

آسمان چون لخته‌یی از سرب خام

                                  بر سر سنگین کوه افتاده بود

دور از آنجا،آبشاری نقره‌فام

                                  چون ستونی از بلور استاده بود

                                  *          *          *

مانده بر پا با سکوتی رنج‌بار

                                  خارها بی‌جنبشی بر سنگ‌ها

موج گرما بود آنچ از چارسو

                                  پیش رفتی هم‌چنان فرسنگ‌ها

                                  *          *          *

از نسیمی هم در آن گم گشته‌کوه

                                  رخنه در دیوار خاموشی نبود

گفتی آن دنیای نفرین‌کرده را

                                  حاکمی غیر از فراموشی نبود

                                  *          *          *

دیده بر پاهای عریان دوخته

                                  می‌مکید انگشت خود را آن بچه

بود روشن کاندر آن خاموش‌جای

                                  فکر می‌کرد آن پسر اما به چه؟

^{1-تصویری از چهارسالگی گوینده است که در آن عدد چهار به شش مبدل شده است.}

.

.

( دیوان-391)