ز چشمی باده نوشم مست و دل را

                                     به چشم می فروشان می‌فروشم

هم از کالای هستی،آنچه دارم

                                     بدین گیسو به دوشان،می‌فروشم


                                     *          *          *


مکن عیبم که در پایان پیری

                                     بدین‌سان فتنه‌ام گل منظران را

من آخر دوست دارم،دوست دارم

                                     پری‌رویان و حوری دلبران را


                                     *          *          *


ز سر تا پای این مستی فروشان

                                     شمیم نوجوانی می‌تراود

از آن لب‌های شکر بوسه،آرام

                                     شراب زندگانی می‌تراود


                                     *          *          *


ازین گیسو به دوش افکندگان پرس

                                     که ما را از چه،بی‌آرام کردند

نه با لبخند،کاین دلکش نگاهان

                                     لبی کج کرده،ما را رام کردند


                                     *          *          *


ز موج گیسوانی بی‌قرارم

                                     ز مینای نگاهی مست،مستم

اگر بر عقل من خندی تو،غم نیست

                                     من این آهو وشان را می‌پرستم


.

.

( دیوان-413 )