دوش از هجر تو در سینه‌ی من

                              آتشی خانه‌کن افروخته بود

وندران عالم اندوه و فراق

                              از شکایت لب من دوخته بود


                              *          *          *


و اینک از لطف تو ای مایه‌ی ناز

                              چشم بد دور وصالی دارم

لیک در بزم وصالت دل من

                              مانده غمگین و ملالی دارم


                              *          *          *


تا نگویی من آشفته خیال

                              خوشدل از هجر تو دلبر بودم

لیک ای غایت آمال و امید

                              دوش از امروز جوان‌تر بودم


1312

.

.

( دیوان-412/13 )