روز مرا کرده است گردش گردون سیاه

                                       گشته ز بیداد چرخ،حالت زارم تباه


این همه خار جفا در دل مجروح من

                                       دست طبیعت شکست،روی طبیعت سیاه


بی‌رخ آن مه بجاست هم دل و هم جان ولی

                                       دل نه که یک قطره اشک،جان نه که یک پاره آه


بی تو به جان آمدم،شاد کسی کاین زمان

                                       هشته به پای تو سر،برده به کوی تو راه


.

.

( دیوان-168 )