روز هجدهم

                                          مست وصال آن بت دلجو نشسته‌ام

او جا گرفته بر سنگی و من به عجز

                                          در زیر پای او به دو زانو نشسته‌ام

گفتم که روی شکوه ندارم به هیچ روی

                                          تا با تو ای نگار پری‌رو نشسته ام

دانی و لیک بی تو چه شب‌های دردناک

                                          در جوی اشک بر لب این جو نشسته‌ام

از پیچ و تاب این تن لاغر عجب مدار

                                          بر آتش فراق تو چون مو نشسته‌ام

اکنون ببوسی ای گل خوشبوی عشق من

                                          لب غنچه کن که غنچه بدین بو نشسته‌ام

دستی ز لطف بر سر و رویم کشید و گفت

                                          منشین به فکر زشت که نیکو نشسته‌ام

ز افسون شاعرانه به دام آمدم ولی

                                          شادم که با حریف سخنگو نشسته‌ام

اکنون که دل به سوی توام می‌کشد چه غم

                                          گر ز آستان عقل به یکسو نشسته‌ام

                                          *          *          *

ناگه مه دو هفته ز دامان خاوران

                                          سر بر کشید و دید که با او نشسته‌ام

بوسی ز دور داد به روی حبیب من

                                          پس زیر ابر شد که نگردد رقیب من

.

.

( دیوان-349/50 )