روز هجدهم

                                     برف می‌بارید و می‌گسترد روی باغ دامن

لرز لرزان در میان دانه‌های برف راهی

                                     می‌گشود آرام و می‌لغزید باد سرد بهمن

گل‌بنان بی‌برگ و عریان زیر آن سرمای سوزان

                                     خویش را تسلیم سودای طبیعت کرده چون من

                                     *          *          *

تندبادی بی‌امان برخاست از دامان مغرب

                                     زیر مشتی سهمگین افکند مسکین بیدها را

شاخه‌ها بشکست و در یک چشم‌زد برکند از بن

                                     لانه‌گاه مرغکان را خانه‌ی امیدها را

بر فلک گسترد دامن قیرگون ابری که پوشد

                                     نی همین خورشید ما را،بل همه خورشیدها را

                                     *          *          *

سر بر دوش من نهاد آن ماه و لب‌ها را به سردی

                                     بهر بوسی،عرضه کرد آرام و چیدم بوسه را من

گفت: بوسم سرد بود از آنکه دل‌سردم ز هستی

                                     گفتمش: حق داری ای گل گرم نتوان بود با من

خنده‌یی بی‌رنگ بر لب‌های گل‌رنگش عیان شد

                                     گفت: نی نی راه بسیارست از آن اندیشه تا من

لیک می‌دانم که گیتی را خدایی هست قادر

                                     وه که حیرانم ز استبداد آن گیتی خدا من

گفتمش کفرست این گفتار ناسنجیده جانا

                                     گرچه دارم با خدا،خود زین پریشان گفته‌ها من

هر عقوبت را دلیلی هر نکویی را جزایی

                                     هست و چون بینی عقوبت،با خدا گویی چرا من

زیر سنگ آسیای چرخ دی خفتند یاران

                                     گوییا امروز باشد نوبت ما،یا تو،یا من¹

14 دی‌ماه 1345 

1-درحالی که آماده تحمل جراحی در بیمارستان نفت می‌شدم طوفانی بی‌دوام از برف و باد برخاست و فرو نشست و من در حالی که بر «برانکار» خفته بودم بند اول این قطعه را ساخته بقیه را یکی دو روز بعد بر آن افزودم.

.

.

( دیوان-363/64 )