مام طبیعت که تو را زاده است

                             طبع تملق‌طلبی داده است


شرم و حیا چون شودت پرده‌دار

                             گوید ناموس بقا سر برآر


فطرت زن از غنی و مستمند

                             هست ثنا جوی و تملق‌پسند


چون که تو خودبین شدی و سرگران

                             زی تو گرایند تملق‌گران


وصف جمالت به صد آیین کنند

                             بر تو و اخلاق تو تحسین کنند


چون سرت آکنده شد از عجب و ناز

                             بس درِ ناخوش که شود بر تو باز


تیره شود روح فرح‌ناک تو

                             تیره‌تر از روح تو،ادراک تو


.

.

( دیوان-237/38 )